Brexit, gezondheidszorg en life sciences – commentaar bij artikel in The Lancet

In The Lancet van 29 September 2018 staat een artikel over de mogelijke gevolgen van de Brexit voor de gezondheidszorg en life sciences. Het gaat niet specifiek over de National Health Service (NHS) die bij de Brexit campagne zoveel miljoenen Euro’s per week werd beloofd die de UK voortaan zou uitsparen, een van de vele campagne leugens. Op dit blog is al eerder bericht over de mogelijke gevolgen van de Brexit.

Het artikel “Brexit, health care, and life sciences: plan for the worst” stelt dat de onrust over een mogelijke no-deal exit sedert vorige week na de EU top in Salzburg alleen maar is toegenomen. Over zes maanden is het zover, dan verlaat de UK de EU, en dat is kort dag om nog veel te regelen. En elke dag komen er nieuwe items boven water die tot overleg nopen, onderwerpen waar niemand aan had gedacht. Een klein voorbeeld van de complexiteit van de zaak.

Leidinggevenden in de gezondheidszorg, farmaceutische bedrijven en life sciences tonen zich hoopvol over het bereiken van een overeenkomst, zowel bij een deal als bij een no-deal exit. Toch bereiden ze zich voor op een chaotische exit, waarbij niets is geregeld, zoals de titel van het artikel luidt.

In de gezondheidszorg maakt men zich nog de meeste zorgen: “The short-term question is getting over the end of March next year, but the bigger question is with the longer-term consequences, especially if there is no deal.”

De Britse farmaceutische industrie is nauw verweven met de Europese collega’s, en beide zijden hebben de onderhandelaars gezegd, dat ze willen blijven samenwerken. Dat is zo in de laatste veertig jaar sterk gegroeid. Aan die kant heerst dus nog weinig onrust. Van regeringszijde worden de bedrijven (niet de ziekenhuizen, apotheken en huisartsen) wel geadviseerd om na de Brexit dag een grote voorraad medicijnen voor zes weken aan te leggen. Bij een no-deal blijft de UK de in Europa geteste medicijnen accepteren. Voor medicijnen als griepvaccins met beperkte houdbaarheid, die niet kunnen worden opgeslagen worden wel problemen verwacht. Daarnaast zijn er problemen te verwachten met producten die ofwel alleen in de UK (middel tegen prostaatkanker), of in de EU (bijvoorbeeld insuline) worden gefabriceerd.

Het toezicht op geneesmiddelen zal bij een no-deal apart geregeld moeten worden in de UK, men denkt daar nogal positief over. Monitoring van ziekten, het melden van besmettelijke aandoeningen, is dan weer zo’n onderwerp waar men geen twee systemen naast elkaar wilt krijgen.

In de hoek van life sciences research is de UK een grote speler wereldwijd. In voorgaande Europese samenwerkingsprojecten voerden de Britten de boventoon en haalden ze miljarden aan Europese subsidies binnen. De lopende Europese samenwerkingsprojecten gefinancierd in het Horizon 2020 programma en vaak onder UK leiding, gaan gewoon door tot aan het einde van de onderhandelingen. Daarna, althans bij een no-deal, moeten de Britten meer gaan betalen voor deelname. De Zwitserse variant van samenwerking binnen Horizon2020 staat de UK voor ogen. De Zwitsers werden wel uit dat programma geschrapt na een referendum dat de vrije toegang tot het land zou beperken. Vrij verkeer van personen is een niet onderhandelbare harde EU lijn, en Brexiteers verafschuwen dat principe. Dat staat garant voor een dik probleem bij toekomstige programma’s, verlies van hun vooraanstaande positie in deze tak van R&D, hogere kosten van deelname en forse toename van bureaucratie.

De Britten wuiven dit probleem een beetje weg met verwijzing naar de effecten van huns inziens betere handelsovereenkomsten, die uiteraard nog tot stand moeten komen, en die jarenlange onderhandelingen kosten. Een beetje wishful thinking blijft het. Hoewel, zorgen hebben de woordvoerders bij de onderhandelaars aan UK kant, nu: …with time running out, “whether the details of any specific sector will be understood by those doing a complex negotiation at 2AM is the bit that worries us all.”

 

Advertenties

Paradogma – a personal journey why true liberty needs heretics

De nieuwe documentaire van filmer Marijn Poels, een verbreding van de discussie over de onzekerheden in het klimaatdebat (The uncertainty has settled) naar andere thema’s. Immers, in de maatschappij zijn er meerdere grote thema’s, waarvan het debat overheerst wordt door eenzijdige stellingnames, zoals bij het klimaatdebat. Er is qua opinie op voorhand geen andere waarheid mogelijk over dit soort onderwerpen, dan die door de zogenaamde consensus wordt opgedrongen in de media. Of het nu gaat over het klimaat, de immigratie, de Russen, de islam. De nuance, de tegenspraak ontbreekt in het debat. De journalisten vermengen hun mening met de feiten, en de argeloze lezer of kijker neemt dat beeld aan als de waarheid. Of dat nu gestuurd wordt door de feitelijke economische of politieke machthebbers doet er wellicht minder toe, maar het gebeurt wel en in toenemende mate.

In Duitsland, ons gidsland na Trump, is die tendens al verder te bespeuren. Politieke correctheid staat voorop, afwijkende opvattingen worden met veel kabaal weggeblazen. Deze mechanismen vertonen langzamerhand totalitaire trekjes, die zeker in het oostelijk deel van Duitsland herkenbare en bittere herinneringen oproepen aan de DDR tijd. Een mening wordt voorgekauwd, en die dien je te respecteren, anders wordt je gedemoniseerd en gestraft.

Geen gemakkelijke documentaire, want het is een complexe zaak met zijtakken naar menselijk gedrag, dat vaak bepaald wordt door emoties en riekt naar kuddegedrag. Een lang pleidooi van Poels voor het openen van het debat over n’importe welk onderwerp voor opinies die dwars ingaan op de vermeende consensus. Dwarsliggers gevraagd, ofwel ketters zoals de ondertitel van de documentaire luidt. Alleen dat kan de democratie op den duur redden.

Op 19 september was de première in Berlijn, vanavond was een preview met discussie na in Lumière in Maastricht.

 

 

 

Pachauri staat terecht voor molestatie

Zo melden koppen boven artikelen van onder meerdere de Economic Times of India en The Times of India van 15 september 2018.

Na meer dan drie en een half jaar na de aangifte moet de voormalige voorman van het Intergovernmental Panel on Climate Change IPCC  en directeur van The Energy and Resource Institute TERI  op 20 oktober eindelijk voor de Saket rechtbank in Delhi komen op beschuldiging van molestatie van een TERI medewerkster. Het hof heeft de aanklacht over stalking geschrapt. Het dossier telt inmiddels meer dan 1400 pagina’s.

Al die tijd tussen de aangifte en de komende zitting heeft Pachauri vrij mogen rondlopen en overal lezingen gehouden, ondanks de zware beschuldigingen. Bij TERI werd Pachauri al in 2016 geschorst na een intern onderzoek, dat hem schuldig achtte aan de aantijgingen.

Dit zijn volgens de rechtbank de resterende beschuldigingen volgens Indiase strafwetgeving,  de Indian Penal Code – 354 (outraging modesty), 354 A (making physical contact, unwelcome and sexually coloured remark) en 509 (teasing and using vulgar gesture and actions). Zoals gezegd is voor andere aanklachten volgens de rechtbank te weinig bewijs gevonden: 354 B (use of criminal force with the intent to disrobe a woman), 354 D (stalking), 341 (wrongful restraint) en 506 (criminal intimidation).

De betrokken medewerkster is blij dat er nu eindelijk schot komt in de zaak. Ze plaatst de kwestie in een breder verband van de versterking van de positie van vrouwen. Verder vindt ze dat degenen die Pachauri in de afgelopen periode hebben uitgenodigd zich moeten schamen om iemand met zo’n achtergrond op conferenties te laten preken over klimaatverandering.

New York Times app: aantal dagen boven 90°F (32°C) aan eind van de eeuw in Roermond

Na zo’n warme zomer – warmste zomer in drie eeuwen volgens KNMI – denkt menigeen, dat het de volgende jaren minstens zo warm kan worden als dit jaar. De meeste klimaatmodellen voorspellen dat ook. De temperatuur grafieken schoten omhoog bij de laatste sterke El Niño. Inmiddels is de globale temperatuur weer terug op de niveaus van de hiatus, maar dat mag niet hinderen.  De grafische afdeling van de New York Times heeft een aardig appje bedacht. Je geeft je geboorteplaats en –datum in en dan laat de app zien hoeveel dagen met extreem warm weer (boven de 32°C) je kunt verwachten aan het eind van deze eeuw.

We kiezen voor het gemak Utrecht en geboortejaar 1960. Daar werkt de app helaas niet zo goed: ”The Utrecht area is not prone to 90-degree days. Please try another city or town, like New York or New Delhi.”

Ja, dat kan kloppen, het hoogste etmaalgemiddelde in de Bilt was 29,7°C, op 27 Juli van dit jaar.

In een vorig blogartikel bleek onder meer, dat temperaturen boven de 32°C wel voorkomen in het zuiden van het land, zoals in Maastricht, en zeker verder naar het zuiden. Utrecht blijft dus onder de grens van het appje. Dan maar kiezen voor een zuidelijker plek in het land, laten we Roermond eens nemen.

Volgens de app groeit het aantal extreem warme dagen geleidelijk van 2 in 1960 tot 6 dagen per jaar aan het eind van de eeuw. De onzekerheid van het gebruikte model geeft wel een ruime marge, ergens tussen de 2 en 12 dagen. En als je 80 wordt in Roermond mag je rekenen op 3  dagen (tussen de 2 en 5) met temperaturen boven de 32°C.

Een beperking van het model is de startdatum 1960, kennelijk werken de modellen niet voor de periode daarvoor. Dit wordt wel aangegeven:

“THE ROERMOND AREA is likely to feel this extra heat even if countries take action to lower their emissions by the end of the century, according to an analysis conducted for The New York Times by the Climate Impact Lab, a group of climate scientists, economists and data analysts from the Rhodium Group, the University of Chicago, Rutgers University and the University of California, Berkeley. If countries continue emitting at historically high rates, the future could look even hotter. The future projection shown here assumes countries will curb greenhouse gas emissions roughly in line with the world’s original Paris Agreement pledges (although most countries do not appear on track to meet those pledges).”

En nu maar lang genoeg leven om het mee te maken………

 

 

Trump en de neergang van de EPA – vervolg 8: exit Scott Pruitt

In de serie over de neergang van de Environmental Protection Agency een nieuw voorval, het ontslag van de directeur van de EPA Scott Pruitt per vandaag 6 juli 2018.

Scott Pruitt, Trump’s  favoriete directeur van de EPA heeft zijn ontslag ingediend. Dat gaat uiteraard niet vrijwillig. Zijn positie is in de afgelopen maanden steeds zwakker geworden, niet omdat hij zijn werk – uitvoering van Trump’s politiek – niet goed deed, integendeel, maar vanwege de te losse omgang met de middelen van de staat, discutabele contacten met het bedrijfsleven, en obstructies tegen wettelijke procedures. Weinigen zijn bestand tegen de verleiding om zichzelf te laven aan de staatsruif, als ze vooraan bij die ruif staan, en Pruitt is geen uitzondering.Tegen hem lopen inmiddels vele onderzoeken en moest hij meerdere malen verantwoording afleggen in het Congres.

Dat heeft toenemende imago schade opgeleverd, en nu is hij zelfs voor zijn grootste vriend Trump kennelijk een te groot risico geworden. Mogelijk is een (uitgelekte) poging van Pruitt om de plaats in te nemen van justitieminister Jef Session de laatste druppel geweest. In een tweet van Trump waarin Pruitt’s ontslag werd aangekondigd noemde hij Pruitt “a terrific guy”. De staf-chef van het Witte Huis Kelly heeft hem nu verteld, dat zijn tijd is gekomen, en daarop heeft hij zijn ontslagbrief naar Trump gestuurd. Die brief ondertekend met “Your Faithful Friend” is het waard om even te lezen. Pruitt hemelt Trump op en prijst de goddelijke voorzienigheid die Trump èn hem in dienst van het Amerikaanse volk heeft aangesteld.

En zo voegt Pruitt zich in de lange ontslaglijst van meer dan dertig kabinetsleden en staf van het Witte Huis. Met het zoveelste ontslag, an sich niet bijzonder onder een nieuw presidentschap, verslaat Trump drie voorgangers Bush, Clinton en Obama met ruime voorsprong. De stabiliteit van zijn regering lijdt daar behoorlijk onder.

De beoogde opvolger van Pruitt is zijn vervanger Andrew Wheeler van wie bekend is dat hij over milieu en klimaat de zelfde ideeën koestert als zijn voorganger, die daarmee Trump’s politiek voortvarend uitvoerde. De EPA is fors uitgekleed, het klimaatakkoord verworpen en ruim baan gemaakt voor eerder al afgeschreven vervuilende industrie. Voor de dienst zal de wisseling van directeur weinig verandering met zich meebrengen.

Het energiepact in België

De federale regering van België heeft op 30 maart een wonderschoon compromis gevonden voor de uitvoering van het Energiepact. In een vorig blogartikel kwam het Energiepact al uitgebreid aan de orde. De weerstand tegen het sluiten van de kerncentrales van de kant van de politieke partij N-VA en van de grote industriële verbruikers is verwerkt in het akkoord. De kerncentrales gaan dicht in 2025, maar onder voorwaarden.

De uitstap uit kernenergie (nu nog goed voor 50% van het totaal) wordt afhankelijk gemaakt van de zekerheid van alternatieve leveringsbronnen als gas, zon- en windenergie, met nadruk op de laatstgenoemde. Het moet ook passen binnen het klimaatakkoord van Parijs, en de competitiviteit van de energiebedrijven mag niet in het gedrang komen. Monitoring van de ontwikkelingen wordt een taak van een op te richten federaal energie comité. dat zal ook oog houden op de prijsontwikkeling en de veiligheid. Naar verwachting gaat energie fors duurder worden voor de burgers, want de hogere prijzen worden natuurlijk doorgerekend naar de afnemers.

De regering zet sterk in op het realiseren van drie off-shore windparken (Northwester 2, Mermaid en Seastar, gezamenlijk vermogen iets minder dan 750 MW), die al in 2021 in bedrijf zouden moeten worden genomen. Staatssecretaris de Backer denkt zelfs op termijn nog 4GW aan off-shore productie te kunnen toevoegen. Dan kom je pas in de buurt van de ongeveer 6000 MW van de huidige kerncentrales. Maar die drie moeten nog gebouwd c.q. ontworpen worden, en er moet toestemming komen van de Europese commissie vanwege de daarbij horende financiële staatssteun.  Gelet op de reële mogelijkheden die er zijn om in zo’n korte tijdsspanne de grote afhankelijkheid van de kernenergie (50%) te vervangen door andere bronnen, kan deze beslissing alleen als een politiek compromis worden beschouwd, nauwelijks als een haalbaar alternatief, zoals dat in het vorig artikel onder het kopje Tijdlijn is beschreven. Daarbij zal de definitieve stopzetting van de gaslevering vanuit Nederland extra druk geven.  Je moet wel erg optimistisch zijn om te geloven dat deze ontwikkelingen inderdaad kunnen leiden tot de kernuitstap in 2025. En tja, als dat dan niet lukt, dan blijven ze toch nog even open?

 

 

Wintertemperatuur, een kleine traditie

Een kleine traditie inmiddels aan het begin van maart elk jaar: een overzicht van de gemiddelde wintertemperatuur op 5 Nederlandse KNMI stations: De Kooy, de Bilt, Vlissingen, Eelde en Maastricht. Maandgemiddelden van december 2017 en van januari en februari 2018 worden toegevoegd met een nieuwe wintertemperatuur, gemiddeld over de stations. Zie hier voor meer uitleg en verdere links over gebruikte terminologie en methoden.

De maandgemiddelde temperaturen van december en januari lopen vrij goed in de pas met voorgaande jaren. De maand februari had een lager gemiddelde.

De gemiddelde temperatuur van de 5 stations is ongeveer gelijk aan die van de vorige winter: 3,96 tegen 3,93 °C; in de vorige winter was met name december kouder.

Over de hele periode vanaf 1907 gezien stijgt de wintertemperatuur (TheilSen methode) met 0,01 °C/jaar, ofwel een graad over de hele periode. In de periode vanaf 1988 daalt die zelfde temperatuur met 0,006 °C/jaar. Voor beide parameters dus geen verandering tegenover de vorige winter.

Er zijn kleine verschillen tussen de stations. Aan de “koudere” kant valt station Maastricht op. Lineaire regressie voor station Maastricht vanaf 1988 tot nu levert het volgende resultaat:

Het station Maastricht ligt het verst van de zee en een eind boven NAP, dat geeft allicht al wat koudere winters. De negatieve trend vanaf 1988 blijft, de daling voor de februari maand is fors te noemen.

Gelet op de variabele invloeden van de oceaancycli kan deze trend weer omslaan. Meerdere onderzoekers melden zo’n invloed (PDO en AMO) met een cyclus van 60 jaar. Daarom is het wellicht verstandig om de trend niet lineair weer te geven, maar als een smooth trend, hier met een 95% betrouwbaarheidsinterval. Dat maakt de bewegingen in de tijd beter zichtbaar en doet wellicht meer recht aan de ontwikkelingen.

De spreiding is relatief groot. In de trendlijn lijkt een deel van een sinusoïde zichtbaar te worden, zij het met een lange periode, langer dan de genoemde 60 jaar. Als dat klopt, moeten we nog veel winters meemaken om die cyclus helemaal te zien.