In voorgaande berichten van 27 oktober (hier) en 28 oktober (hier) over de risico modellen in de financiële wereld werd al gepleit voor het inbouwen van menselijk gedrag. Ook werd gewezen op de manier waarop de bankiers blindelings afgaan op de resultaten van de modellen met funeste gevolgen.
Er zijn parallellen tussen de manier waarop de bankiers omgaan met risicomodellen, en de wijze waarop beleidsmakers in het algemeen omgaan met modelresultaten. In stabiele situaties kunnen modellen een functie hebben, maar ook dan moet men met de resultaten omzichtig te werk gaan. Zodra er iets gebeurt, dat niet in het model past, waar geen rekening mee is gehouden, dienen de modellen een bescheiden positie te krijgen in de besluitvorming. In het tweede bericht is dit vergeleken met de aanpak van de Deltacommissie.
Aardig is dat gisteren een vergelijkbaar standpunt is gepubliceerd in de New York Times. Niet op de voorpagina natuurlijk, die was gereserveerd voor Obama, maar op pagina B1 van de New York editie onder de kop: “In Modeling Risk, the Human Factor Was Left Out”
Citaat:
The Wall Street models, said Paul S. Willen, an economist at the Federal Reserve in Boston, included a lot of wishful thinking about house prices. But, he added, it is also true that asset price trends are difficult to predict. “The price of an asset, like a house or a stock, reflects not only your beliefs about the future, but you’re also betting on other people’s beliefs”, he observed. “It’s these hierarchies of beliefs” these behavioral factors that are so hard to model.
En:
The quantitative models typically have their origins in academia and often the physical sciences. In academia, the focus is on problems that can be solved, proved and published — not messy, intractable challenges. In science, the models derive from particle flows in a liquid or a gas, which conform to the neat, crisp laws of physics. Not so in financial modeling. Emanuel Derman is a physicist who became a managing director at Goldman Sachs, a quant whose name is on a few financial models and author of “My Life as a Quant Reflections on Physics and Finance” (Wiley, 2004). In a paper that will be published next year in a professional journal, Mr. Derman writes, “To confuse the model with the world is to embrace a future disaster driven by the belief that humans obey mathematical rules.
Het tweede citaat suggereert, dat de fysieke omgeving goed te vatten is in een model. Daar zullen de critici van klimaatmodellen het niet mee eens zijn. Het klimaatsysteem is zeker zo complex.
Het is bijzonder spijtig, dat er eerst een regelrechte financiële crisis moet komen, voordat men de zwakke plekken in de systemen gaat zoeken, en niet op voorhand deze modellen toetst. Maar misschien is die nalatigheid ook wel een typisch menselijk trekje, net als de hebzucht?
klimaatblog 
Plaats een reactie